Ze is amper dertig maar toch heeft het topmodel al een heel leven achter zich. Op haar achttiende werd ze het gezicht van het Britse modehuis Burberry wat haar recht naar de absolute top van de modellenwereld katapulteerde.

Maar al die media-aandacht, opdrachten en de ongeschreven regels van de modellenwereld eisten hun tol: Delevingne, die al sinds haar tienerjaren worstelde met wie ze was, kwam al snel in een negatieve spiraal terecht met als dieptepunt de foto’s van haar op een luchthaven in Los Angeles waarbij ze er nogal verward uitzag.

“Ik kwam net terug van het Burning Man-festival” zegt ze daarover. “Ik had niet geslapen. Ik was niet in orde.” In die zin noemt ze de foto’s een wake-upcall. “Soms heb je een realitycheck nodig, dus in zekere zin zijn die foto’s iets om dankbaar voor te zijn. Ondanks dat ik mij echt schaamde.”

Dronken

Ook gaat ze dieper in op haar alcoholprobleem. “Mijn drankprobleem ontstond in mijn tienerjaren. Ik had de behoefte om te ontsnappen uit de realiteit want ik worstelde met vragen: wat doe ik hier en wie of wat probeer ik te zijn?. De eerste keer dat ik dronken was, was ik amper zeven. Ik werd wakker in het huis van mijn oma met een kater, in een bruidsmeisjesjurk. Ik had alle restjes champagne opgedronken.” Toen ze 10 was, kreeg ze slaappillen voorgeschreven om haar slapeloosheid aan te pakken en werd ze gediagnosticeerd met dyspraxie, een aandoening die beweging en coördinatie beïnvloedt. “Dit was het begin van psychische problemen en onbedoelde zelfbeschadiging.”

Uiteindelijk besloot de Britse haar probleem aan te pakken. Sindsdien is ze 4 maanden nuchter. “Ik begrijp dat mijn weg naar herstel geen eindpunt heeft. In het verleden waren er al verscheidene interventies, maar ik was er toen nog niet klaar voor. Dat is het probleem. Als je niet met je gezicht naar voren op de grond ligt en klaar bent om weer op te staan, dan blijf je gewoon liggen.”

Maar toen ze de foto’s van zichzelf zag, wist ze dat het tijd was. Delevingne liet zich eind vorig jaar opnemen in een ontwenningskliniek, waarbij ze ook therapeutisch ondersteund werd. “Ik had al drie jaar geen therapeut gezien. Ik duwde gewoon iedereen weg. Daardoor wist ik dat ik in een heel duistere periode zat. Ik dacht altijd dat je aan jezelf moest werken als de tijden slecht waren, maar eigenlijk moet je dat doen als het goed gaat. Je moet gewoon altijd en overal aan jezelf werken. Het zal nooit worden gerepareerd of volledig genezen, maar daar ben ik nu oké mee, en dat is het verschil.”