Roglic pakt ritzege: “Nu scheer ik mijn benen”

Zijn laatste overwinning boekte Primoz Roglic meer dan zes maanden geleden in de Vuelta. Een schouderoperatie en een licht verstoorde voorbereiding later stapte hij vroeger dan gepland in competitie in deze Tirreno. De Sloveen bewees klaar te zijn en pakte boven in Tortoreto de zege. “Niet alles ging zoals gepland”, legde Roglic uit. “Het was de bedoeling om met Wout voor de overwinning te gaan. Dat hebben we moeten omgooien en dan ben ik naar voor geschoven als kopman.”

“Ik ben blij. Het waren zware maanden, met veel opofferingen. Dan waardeer je momenten zoals dit nog meer. Hopelijk volgen er zo nog. Ik heb mezelf een beetje verbaasd. Door al het trainingswerk wist ik dat ik goed was, maar hier had ik toch nog niet op gerekend.”

Roglic was in de buurt toen Van Aert tegen de grond ging. “Ik zag het gebeuren, maar kon het nog net ontwijken. Hopelijk is alles oké met Wout en kan hij voort.” Roglic moet de enige renner in het peloton zijn die met ongeschoren benen rondreed in deze Tirreno. “Dat kostte me zeker een minuut in de tijdrit. (lacht) Ik heb gezegd dat ik ze niet zou scheren vóór ik won. Nu mag het haar er dus af, maar dat wordt nog een hele klus nu het zo’n zootje geworden is.”

Alaphilippe (2de) vindt plezier terug: “Heb niet zitten rekenen”

Roglic is helemaal terug, maar ook Julian Alaphilippe toonde flarden van zijn beste zelf. Hij opende de koers door bij de tweede passage op het klimmetje het eerste bommetje te gooien. De Fransman zakte zaterdag in de Strade Bianche nog als één van de eerste protagonisten door het ijs. Dit keer opende hij niet alleen de debatten, hij finishte ook nog tweede, kort achter Roglic. “Natuurlijk had ik liever gewonnen”, lachte Juju. “Ik kan hier best al tevreden mee zijn. Het is leuk om weer mee te doen voor de overwinning.”

In zijn eigen stijl lanceerde Alaphilippe op ruime afstand van de finish de finale al door heel hard weg te poefen van de rest. Yates en Van Aert sloten nog wel aan, maar achterin het peloton moesten heel wat renners passen. Voor Alaphilippe een typisch signaal dat zijn vormcurve in stijgende lijn gaat. “Ik heb niet zitten rekenen. Dries (ploegmaat Devenyns, red.) heeft uitstekend gewerkt en net nadat hij een agressieve kopbeurt deed, wou ik wat renners elimineren door een versnelling te plaatsen. Het was een mooie finale en ik heb er plezier aan beleefd.”

Van Aert en Pidcock tegen de grond: “Zege Roglic is pleister op de wonde”

Ze zaten allebei weer snel op hun fiets, maar net voor de laatste klim haakten Wout van Aert en Tom Pidcock in mekaar en kwamen ze onzacht in contact met het wegdek. “Tom laat zich uitzakken en ik wil in een klein gaatje duiken om mijn positie te behouden. Hij haakt achter in mijn fiets en voor ik het weet, word ik tegen de grond gesleurd. Ik heb niet zoveel pijn, het lijkt dus mee te vallen. Alleen wel wat schaafwonden, natuurlijk, van aan hoge snelheid over de weg te schuiven. Gelukkig is de zege van Roglic een grote pleister op de wonde.”

Van Aert ging meteen na de val naar Pidcock, die overeind krabbelde, en gaf hem een hand. “Wout verontschuldigde zich en zei dat het zijn fout was”, legde de Brit uit. “Kan gebeuren in de koers. Ik probeerde me net uit de voeten te maken voor mijn team en plots lag ik tegen de grond. Het wordt lastig slapen vannacht, maar voorts ben ik oké.”

Meteen een streep door hun winstkansen, vooral die van Van Aert. Hij zat altijd ogenschijnlijk makkelijk voorin tijdens de drie eerste beklimmingen. Pidcock was al meermaals moeten terugkeren. “Het zag er inderdaad goed uit”, zei Van Aert. “Daar ben ik tevreden over, maar het zwaarste deel van de koers moest natuurlijk nog komen.”

Van der Poel moet vroeg afhaken: “Lig hier niet wakker van”

Hij had de slotklim voor zichzelf vooraf al ingeschat als “kantje boord” en iets beter geschikt voor lichtere punchers zoals Alaphilippe en Pidcock, maar al bij de eerste passage boven in Tortoreto zat Van der Poel achterin de eerste groep. Bij de volgende beklimming moest hij lossen door de versnelling van Alaphilippe, om vervolgens nog wel een keer terug te keren en ploegmaat Gianni Vermeersch naar voor te brengen op de laatste klim van 3 kilometer.

“Het ging niet zo goed eigenlijk”, gaf MVDP toe. “Dat was ook duidelijk. Ik had moeite met het tempo. Misschien was het voor mij een iets te zware finish. Ik had ook niet de beste benen, maar ik heb wel dit soort etappes nodig om beter te worden. In de tweede en derde rit ging het goed, nu was het wat minder. Die sterke beurt die ik nog deed om Gianni naar voor te brengen, ging eigenlijk nog vrij makkelijk. Dat zijn positieve signalen, maar het moet wel een stuk beter. Het viel wat tegen, maar wakker ga ik er zeker niet van liggen.”