Het gebeurde twee weken geleden in de thuismatch tegen Rupel Boom. Mandel stond 1-2 achter en op het uur liep Vroman bij een center de breuk op. “Ik hoorde het kraken en voelde meteen dat er iets niet pluis was. Ik werd vervangen en na de match zei de trainer meteen dat hij het een tijdje zonder mij zou moeten doen. Op zondagmorgen belden we mekaar en moest ik hem bevestigen dat ik zes weken onbeschikbaar zou zijn. We zijn nu twee weken verder en veel beterschap is er nog niet. Ik kan er niet eens op steunen en stappen lukt al helemaal niet. Ik moet een soort laars aantrekken om mij een paar meter te verplaatsen. Ellendig, maar ik hoop toch om binnen vier weken weer fit te zijn en misschien nog de laatste vier matchen te kunnen spelen.”

Of het er dan nog zal toe doen, is maar zeer de vraag, want de degradatie van Mandel is zo goed als zeker. “Gevaarlijk om zoiets te zeggen”, vindt Vroman. “Er zijn nog negen matchen en het verschil is nog speelbaar. Het wordt moeilijk maar niet onmogelijk. Zolang het mathematisch kan, is er zeker nog enige hoop.”

Toekomst onzeker

Hoe het na dit seizoen verder moet, is voor de Fransman die net over de grens woont nog toekomstmuziek. “Ik zit hier pas en had een goed gevoel. Ik dacht echt dat het behoud nog zou lukken, maar tegen Rupel Boom hadden we een offday en wilde het maar niet lukken. Er waren wedstrijden waarin we aan het groeien waren en waarin je voelde dat we er dichtbij waren, maar het was telkens niet. Jammer en vervelend gewoon. Het doet ook pijn dat ik momenteel niet mee kan helpen en dat ik niet eens kan gaan kijken. Met die voet kan en mag ik niet rijden, en ik vrees dat niemand mij helemaal in Frankrijk zal komen halen. En dus zit en lig ik hier nu. Ik kijk wat sport op televisie of naar films, want ik kan toch niks doen. Het zijn lange dagen en zo wordt de winter enkel maar langer voor mij. Ik kan alleen maar hopen dat dit snel weer voorbij is.”