De ‘myceliumdraden’ van schimmels, het bindende element, zijn volgens Van Wylick te vergelijken met de wortels van planten. De schimmeldraden vormen een zeer fijnmazig netwerk dat een materiaal samenhoudt. 

“Schimmels lenen zich goed voor het herstellen van beton op plekken waar je normaal moeilijk bij kan”, zegt Van Wylick. “De schimmels zijn in staat microscheurtjes dicht te maken door een structuur op te bouwen van calciumcarbonaat, hetzelfde materiaal waaruit stalactieten zijn gemaakt. Daarmee wordt de wapening beschermd tegen vocht en zuurstof zodat corrosie minder kans krijgt.”

Momenteel experimenteert Van Wylick in het labo met cement waarin ze capsules verwerkt met een concentratie aan sporen van de schimmelsoorten die in staat zijn om scheurtjes te vullen. “De sporen in die capsule bevinden zich in een slaaptoestand en kunnen heel lang in die toestand blijven overleven. Ze worden pas terug actief van zodra ze worden blootgesteld aan lucht en vocht en dat gebeurt pas wanneer er barsten in het beton ontstaan”, aldus de onderzoekster. 

Hermetisch dicht

Als de sporen geactiveerd worden, ontkiemen ze en weven ze een groot en dicht netwerk van myceliumdraden, waarop calciumcarbonaat zal neerslaan, legt Van Wylick uit. “Dan is het beton weer hermetisch dicht. Daarna gaan de sporen in slaaptoestand tot ze weer wakker worden door vocht en lucht.”

Het belangrijkste obstakel voor de schimmelgroei is de basische omgeving van beton, waarin schimmels moeilijk gedijen. Schimmels houden van een gemiddelde zuurtegraad. Van Wylick zoekt nog naar een manier om dat probleem op te lossen, maar ze hoopt over enkele jaren de labofase van haar onderzoek af te ronden.