Iemand die ’s morgens de deur uit stapt om vervolgens nooit meer terug te keren, hoe gruwelijk is dat? Zo interview ik op een dag de moeder van een zestienjarige die zijn fiets aan een lantaarnpaal heeft vastgeketend en dan op de sporen is gaan liggen, ze heeft zijn kamer onaangeroerd gelaten, een gitaar, een paar sokken, een achteloos neergegooide trainingsbroek. Het verdriet is onmetelijk. Ik durf er niet aan denken dat het mij overkomt.