Een film over de toevallige ontmoeting van een truckchauffeur met een illegale vluchteling? Toeval of niet, het verhaal van Aller/retour doet denken aan Nowhere, de film met Koen De Bouw die vorig jaar vrijwel geruisloos door de bioscoopzalen waaide. Al laat regisseur Dorothée Van den Berghe de grimmige sfeer van haar collega Peter Monsaert achterwege. Zij kiest voor de zachte aanpak.

Gezien haar cv, waar onder andere de familiefilm Rosie & Moussa en het nostalgische My queen Karo op staan, hoeft dat niet te verbazen. Af en toe heeft Aller/retour zelfs wat weg van Intouchables, het Franse fenomeen dat meer dan tien jaar geleden de wereld veroverde. Ook die prent draaide rond de onverwachte vriendschap tussen een westerling en een migrant.

Geen scherpe randjes

Van den Berghe en scenarist Michaël De Cock – je kent hem ook als acteur en directeur van de Brusselse KVS – willen dat thema nog een tikkeltje scherper stellen. Erika, gespeeld door Ruth Beeckmans, is met haar vrachtwagen op weg naar Spanje wanneer ze ontdekt dat ze een illegale passagier aan boord heeft. De Afrikaanse Idy moet in Groot-Brittannië geraken, maar vergiste zich van truck. Er zit voor hem niets anders op dan de volledige rit uit te zitten, en het bij aankomst in België nog eens te proberen.

Dat Beeckmans kan acteren, wisten we al. Als tegendraadse truckchauffeur – ze haalde speciaal voor de film haar vrachtwagenrijbewijs – heeft ze een fijne klik met Welket Bungué. Voor ons is de Guineese acteur geen bekende naam, maar met rollen in Berlin Alexanderplatz en David Cronenbergs Crimes of the future is hij al lang niet meer aan zijn proefstuk toe.

Hij geeft Idy kwetsbaarheid en veel charme mee. Vooral z’n onthutste reactie wanneer hij ontdekt dat zijn redder in nood lesbisch is, werkt op de lachspieren. En tegelijk schuurt het een beetje. Maar net wanneer de film tot leven komt, trekken Van den Berghe en De Cock aan de rem. Alle scherpe randjes worden afgevijld. Wellicht om het allemaal licht verteerbaar te houden, en zo een breder publiek te kunnen bekoren.

Niet dat Aller/retour voor ons een arthousefilm hoefde te worden, maar een beetje diepgang mag toch wel? Idy vertelt dat hij in zijn thuisland een succesvol tandarts was en dat ie zelfs z’n dochter moest achterlaten. Maar die pijn wordt nooit tastbaar, en de humor is veel te braaf en voorspelbaar.

Irritante vriendin

Bovendien is de logica soms ver zoek. Wist je dat de grenspolitie vrachtwagens niet durft inspecteren als de bestuurder een grote bek tegen hen opzet? Een snelle blik in de chauffeurscabine, en weg zijn ze. Kom op, zeg.

En dan is er nog de irritante zijsprong over de relatiecrisis van Erika. Haar vriendin, gespeeld door Anemone Valcke, is kwaad omdat ze altijd de baan op is met haar vrachtwagen. Er blijft geen tijd over voor haar en haar plusdochtertje. Zucht. Tenzij je het écht onder de loep wil nemen, laat je het cliché van de zeurende partner aan de haard beter in de jaren 90. Behalve wat slap drama – want je wéét dat die verzoening er zit aan te komen – voegt het niets toe.

Aller/retour is een veel, maar dan ook veel te brave film. Eentje die zo hard zijn best doet om iedereen te plezieren, dat hij uiteindelijk niemand zal plezieren. Goeie bedoelingen te over, maar daarmee alleen maak je geen goeie film. Dan kijken we liever nog ’s naar Intouchables.