Het was de eerste keer tijdens de getuigenissen van overlevenden en nabestaanden dat een beschuldigde met zoveel woorden blijk gaf van enige empathie. “Ik wil u bedanken voor uw getuigenis. Ik heb heel goed geluisterd. Het was zeer verrijkend. Het spijt me dat u deze beproeving moest doorstaan. Ik wens u het beste toe voor de toekomst”, zei Abrini, die er wat ongemakkelijk bijstond.

“Hoe gaat het met u?”

Abrini had verrassend het woord gevraagd na de getuigenissen van Couturier en Lecompte, op de laatste volledige dag die uitgetrokken is voor de getuigenissen van overlevenden en nabestaanden. Voorzitster Laurence Massart antwoordde dat hij dit eerst moest bespreken met zijn advocate. Er volgde een korte woordenwisseling tussen advocate Laura Pinilla en Abrini, waarna die dus het woord nam. Na afloop voegde Abrini er nog aan toe dat de andere beschuldigden in de box er hetzelfde over denken. Hij vroeg Lecomte ook: “Hoe gaat het met u?”

Abrini pikte zo in op zijn getuigenis. Hij had verklaard dat het hem altijd wat pijn deed als anderen vroegen hoe het met zijn echtgenote ging, terwijl hij zichzelf ook slachtoffer voelt. Toen Massart hem de vraag van Abrini voorlegde - de beschuldigden mogen zich niet rechtstreeks tot de getuigen richten - antwoordde die kort: “Het gaat.”

“Heb me twee jaar lang meer dood dan levend gevoeld”

“Ik heb me twee jaar lang meer dood dan levend gevoeld”, zo had Sandrine Couturier, slachtoffer van de aanslag in het metrostation Maalbeek, kort ervoor gezegd tijdens haar getuigenis op het terrorismeproces.

Couturier bevond zich op het moment van de aanslag in het metrostel waar de bom ontplofte. “Ik herinner me de schok op mijn borstkas. Ik zag het dak van de wagon opengaan als een conservenblik”, getuigde ze. In twee minuten was ze uit het metrostation gevlucht.

De vrouw had brandwonden opgelopen, onder meer in het gezicht en aan de handen, maar het herstel verliep voorspoedig. Er volgende evenwel een lange psychische lijdensweg. Het normale leven en het werk hernemen was een beproeving, legde ze uit.

“Het heeft veel energie gekost. Ik denk dat ik gevochten heb als een leeuwin, dat ik nog nooit zo hard gewerkt heb als toen”, zei ze. “Ik begreep niet dat ik het leven niet zou kunnen opnemen zoals voor de aanslagen. Ik weigerde te aanvaarden wat er mij overkomen was.”

Couturier zei dat ze niet suïcidaal of depressief was, maar toch stelde ze haar gezin na de aanslagen voor om haar “een doodskist” te geven als kerstgeschenk, vertelde ze. “Ik functioneerde, maar niets had zin, ik ervaarde geen enkel plezier in het leven.”

Therapie en haar familie hielpen haar op weg. “Ik ben me nu ook bewust van lichtpunten” na de aanslagen, getuigde de vrouw, zoals van haar eigen kracht, de invloed van haar omgeving en “nieuwe ontmoetingen die mijn zin voor het leven versterken”. Maar, zo voegde ze toe, “ik wou dat het niet gebeurd was”.

“Symbolische bom”

Ook Olivier Lecompte, de man van Sandrine, kwam getuigen. Hij stond erop dat hij een afzonderlijk, “collateraal” slachtoffer was. Hij kreeg immers te maken met “een symbolische bom”, toen hij vernam dat zijn partner slachtoffer was geworden van de aanslag. Hij voelt zich niet erkend als slachtoffer, zei hij.

De man voelde zich verloren toen hij op 22 maart 2016 om 9.12 uur vernam dat zijn vrouw gewond was geraakt. Hij wist niet wat te doen. “Ik voelde me verschrikkelijk alleen. Ik had me nog nooit zo gevoeld”, legde hij uit. “Mijn traumatische ervaring liep van 9.12 uur tot 11 uur.” Op dat moment kreeg hij te horen dat zijn vrouw in het militair hospitaal was aangekomen.

“Gedurende twee lange jaren hebben onze dochters en ik ons helemaal gericht op Sandrine”, legde hij ook uit. “Sandrine vroeg alle aandacht. Ze praatte enkel daarover. Ze was niet meer beschikbaar voor iets anders. De sfeer in huis was zwaar. Ik onderdrukte mijn emoties.”