De vrouwen, die als meisje maatschappelijk in lastig vaarwater belandden, werden soms al op 11-jarige leeftijd tewerkgesteld in instellingen van De Goede Herder. Er werd onder meer genaaid en gewassen, voor bijvoorbeeld warenhuizen en ziekenhuizen, maar zelf kregen de meisjes niets van de opbrengst. Een van de vrouwen sprak op de zitting van een “soort gevangenis” en vertelde dat het werk zo zwaar was dat ze vaak flauwviel.

De rechtbank is er niet van overtuigd dat het verblijf bij de Goede Herder voor alle vrouwen in alle instellingen over de hele periode 1951-1979 dezelfde gevolgen had. “Uit rapporten die in opdracht van de overheid zijn opgesteld, blijkt namelijk dat er ook vrouwen zijn die hun verblijf bij de Goede Herder niet als negatief hebben ervaren.” De rechtbank stelde wel dat de eiseressen volgens de “huidige opvattingen niet een passende behandeling” kregen.

De rechtbank gelooft ook niet dat de Goede Herder alle meisjes in haar instellingen in de periode 1951-1979 “bewust heeft getraumatiseerd om volgzaamheid af te dwingen”. 

De vrouwen spanden de zaak aan onder aanvoering van Bureau Clara Wichmann. “De uitspraak is teleurstellend”, aldus de stichting. “Duizenden meisjes en jonge vrouwen hebben destijds dwangarbeid voor de kloosterorde verricht, wat in die tijd ook al verboden was. Hiermee heeft katholieke congregatie De Goede Herder zich jarenlang verrijkt over de rug van deze meisjes en jonge vrouwen”, aldus Bureau Clara Wichmann.