Tweehonderd jaar geleden al, in een tijd zonder auto’s of elektriciteit, trokken de voorouders van Guido Herman (60) vanuit Ledeberg naar de kermissen. Met een stootkar vol speelgoed en snoep probeerden ze dag na dag uit de armoede te ontsnappen. Met succes: zeven generaties later staan de Hermannen nog steeds op de foren, maar wel in hun eigen flitsende lunaparken en moderne kramen. “Kermis zit in ons bloed. Wij hebben nooit iets anders geweten.”