Je krijgt zowaar een gevoel van: waar is de tijd? Naar de periode toen Philip Mestdagh zijn dochters Hanne en Kim onder zich had bij de nationale ploeg. Papa Philip coacht intussen in Polen, Kim basket enkel nog in Italië en Hanne zegt het profbestaan nu vaarwel.

“Het is gek, maar dit is allemaal pas de voorbije week tot stand gekomen”, aldus Mestdagh na een looptochtje. “Ze hadden mij al gecontacteerd nadat het misliep bij Kortrijk, maar ik wilde dat eerst een plaats geven. Ik dacht namelijk te weten hoe de rest van mijn carrière er zou uitzien. We hadden namelijk een goeie basis gelegd voor de komende jaren, maar het mocht niet zijn.”

Context: Kortrijk investeerde vorige zomer zwaar in de vrouwenploeg. Het trok naast Hanne Mestdagh - die bijna exact een jaar geleden stopte bij de nationale ploeg - ook onder anderen coach Philip Mestdagh en Belgian Cat Ine Joris aan. Maar na een tegenvallend seizoen trokken de Spurs er de stekker uit. Tot grote frustratie van iedereen die had ingetekend op het driejarig project. “We voelen ons gepakt”, zei Mestdagh na een protestactie met T-shirts met opschrift ‘Women’s sports matter’.

“Liever anders gezien”

Die teleurstelling mondde nu uit in een onverwacht einde van de profcarrière van de 30-jarige Hanne Mestdagh, bekend om haar driepunters.

“Dat is het leven en het zal ook wel een reden gehad hebben waarom het is misgelopen. Ik had het liever anders gezien”, klinkt het. “Ik had namelijk liever zelf beslist wanneer ik mijn professioneel bestaan zou opgeven. Ik ging er ook vanuit dat ik prof zou blijven, want dat is echt een schoon leven en het enige wat ik eigenlijk ooit gekend heb. Maar er is ook een keerzijde, dat zullen mijn collega’s beamen. Je bent vaak eenzaam. Het is alles achterlaten om een jaar ergens te gaan basketten. En dan begin je na te denken. Weer verhuizen naar het buitenland of de andere kant van België? Dat zag ik niet meer zitten.”

Mestdagh begon haar carrière bij het toenmalige Blue Cats Ieper, waarna ze ging studeren aan de Colorado State University. Na één seizoen bij Castors Braine trok ze naar het Duitse Freiburg, waarna vier seizoenen Namen volgden. Na nieuwe buitenlandse avonturen bij het Spaanse Gran Canaria, het Poolse Lublin en het Duitse Saarlouis Royals was ze afgelopen seizoen in Top Division Women aan de slag bij Kortrijk Spurs, dat getraind werd door haar vader. Hanne verzamelde zelf 103 caps voor de Belgian Cats, waarmee ze een bronzen medaille op het EK in 2017 en een vierde plaats op het WK in 2018 veroverde. Eerder pakte ze aan de zijde van onder andere Emma Meesseman en Julie Vanloo brons op het EK U21.

Nu keert ze dus terug naar de roots, als amateur. “Ik ga 2-3 keer per week trainen en vooral: terug basketten voor het plezier”, zegt de West-Vlaamse fier. “Ik heb hier mijn eigen stekje, voel me gelukkig hier en maak de cirkel nu rond. Bij de club waar het allemaal begon als vijfjarig meisje. Iedereen kent mij en ik ken iedereen. Ik heb hier veel bekers gewonnen vroeger, ben kampioen gespeeld… Samen met mijn zus. De rest is geschiedenis, zeg maar. Ik kreeg ook veel steun vanuit de familie. Ze wisten dat ik het moeilijk had met deze beslissing. Maar ik woonde vijf minuten van de sporthal en nu nog altijd maar 10 minuten, met de fiets. Fantastisch.”

Mestdagh is intussen al volop bezig met haar carrière na het basket. Ze is aan de slag gegaan in een boekhoudkantoor en gaat de U10 van Ieper coachen.

“Dat is allemaal in een stroomversnelling gekomen door alles”, klinkt het. “En dat is helemaal oké. Ik hoop mijn opleiding volgend jaar volledig af te werken, maar ik proef nu al van de praktijk. Dat is wel een heel ander ritme dan ik gewoon was. Vroeg opstaan ook (lacht) en na een hele dag werken amper 500 stappen gedaan hebben. Maar het grote voordeel is dat mijn dag er om 17u opzit. Normaal moest ik dan nog gaan trainen. Nu kan ik gaan lopen of zwemmen of fietsen. Dat leven bevalt me wel. De wereld ligt aan mijn voeten. Het is nog een beetje zoeken, maar toch. Dat ik nog maar 30 jaar ben? Oh, maar ik voel me eeuwig 22! Dus ik heb er helemaal vrede mee.”