Een leeg stadion. Het went niet. Troosteloosheid troef dus en dat gevoel werd nog geaccentueerd door een flinke mistlaag. ‘t Zeetje oogde somber en kil. De spelers van beide ploegen moesten hun inspiratie en energie dus elders halen. Maar vooral voor de thuisploeg bleek dat een serieuze hinderpaal. KVO-coach Alexander Blessin is tegenwoordig niet te benijden. Hij kon door schorsingen en blessures eens te meer geen beroep doen op een zevental vaste waarden, nu ook ouderdomsdeken Brecht Capon niet tijdig fit was geraakt. De Duitser kreeg zelfs zijn superjonge invallersbank niet eens gevuld. Toch remde hem dat niet af. Hoge pressing is zijn dada en daar week hij geen millimeter breed vanaf.

Alleen, als je diep in de reserves en in de jeugd moet putten, neem je met die aanpak een groot risico. Zeker tegen een team dat over een surplus aan ervaring en métier beschikt. Al na een klein kwartier was dit duel voor de kustboys dan ook uitgegroeid tot een lange lijdensweg. In hun drang naar voren gaven zij - excusez le mot - zeeën van ruimte weg en daar profiteerden de Genkse sneltreinen in het offensieve compartiment handig van. De 0-2 tussenstand sprak boekdelen.

De boeken konden helemaal dicht vanaf het ogenblik dat Ito een splijtende pass van Hrosovsky meepikte in de rug van de thuisdefensie en Hubert omspeelde. De Japanner kon bijna 90 minuten lang rustig aan zijn statistieken werken, want er werd hem amper iets in de weg gelegd. Even voordien had hij na een fraaie Genkse aanval over rechts Ugbo al de openingsgoal gepresenteerd. Eén van de makkelijkste doelpunten uit de carrière van de vervanger van Onuachu. Niet de enige wissel overigens die Storck voor dit duel had moeten doorvoeren. Naast Jukleröd had ook McKenzie in extremis afgehaakt, hun doublures waren de herstelde coronapatiënten Arteaga en Lucumi.

Ondanks die snel uitgebouwde marge trokken de Genkies de handrem niet op. Ze gingen op hun elan door, combineerden snel en accuraat en sneden slag om slinger als een mes door de Oostendse boter. Alleen waren de speerpunten iets te gretig. Het regende buitenspelsituaties. En als ref Boterberg en zijn assistenten toch eens niet ingrepen, werd gemorst met de doelkansen. Vooral bij Bongonda groeide stilaan de vertwijfeling. Desondanks viel nog voor de rust de 0-3. Een knappe goal, opgezet door beide flankverdedigers. Arteaga vond op de rechterkant Muñoz en die torpedeerde Hubert, die bij momenten in een schietkraam stond.

Zijn overbuur kende een rustige avond en kwam amper op tv. Een scenario dat een beetje wijzigde in de tweede helft omdat KRC toen wel begon te freewheelen. De focus verdween bij de Limburgers en dus werd de partij een beetje evenwichtiger. Thorstvedt kopte wel nog eens op de vuisten van Hubert maar na een goed uur moest collega Vandevoordt toch even plat op een onschuldige poging van invaller McGeehan. De spektakelwaarde zakte en dus probeerden beide coaches op hun manier het vuur weer in de wedstrijd te brengen. Hun gebekvecht noopte vierde ref Jordy Vermeire tot ingrijpen.

Overbodig rood

Met invalbeurten voor Luca Oyen en Joseph Paintsil trachtte Bernd Storck zijn ploeg wat nieuw leven in te blazen. Dat lukte ten dele. In de slotfase diepte Hrosovsky na een assist van uitblinker Muñoz de score nog wat verder uit. De Genkies kunnen zodoende met een enigszins feestelijk gemoed de winterstop in. Al was de apotheose voor Kristian Thorstvedt bepaald zuur. Wat de Noor bezielde om op het middenveld met de studs vooruit bovenop de voet van Bätzner te gaan staan, mag Joost weten. Hij zal na Nieuwjaar zeker één of een paar weken mogen brommen. Een kleine smet toch op de Genkse zege, die wel een stuk ruimer had mogen, lees moeten, uitvallen.